چکیده:
یکی از بزرگ ترین گناهان در اسلام، ظلم و آزار به کسی است که هیچ پناهگاهی جز خداوند ندارد. پژوهش حاضر از یک سو، مصادیق، علل و آثار پدیده کودک آزاری را بیان کرده و از سوی دیگر، به بررسی نظر اسلام، سیره معصومان علیهم السلام و مراجع عظام در این مورد پرداخته است. این مطالعه از نوع کیفی است و از روش تحقیق توصیفی و اسنادی استفاده کرده است. از نظر اسلام، خشونت و آزار، بخصوص در رابطه با مسائل تربیتی و در رابطه با انسان هایی که خداوند به آنان شخصیت و کرامت عطا فرموده، از جمله کودک، ممنوع است. والدین حق ندارند به هیچ بهانه ای صدمه ای جسمی یا روحی به کودک وارد کنند. نکته بسیار جالب توجه این است که این حمایت ها از حقوق کودکان در قرآن و سیره اهل بیت علیهم السلام زمانی مطرح شده که هیچ نهاد، سازمان یا کنوانسیون بین المللی برای دفاع از حقوق کودکان وجود نداشته است. اسلام با در نظر گرفتن همه نیازهای کودکان و دفاع از آن، زمینه را برای رشد و پیشرفت آنان در همه جنبه ها فراهم آورده است. ازاین رو، برای جلوگیری از پدیده کودک آزاری که متاسفانه امروزه در جوامع جهانی گسترش یافته، استفاده از تعالیم دینی و نظر کارشناسان مذهبی در زمینه نحوه رفتار با فرزندان و چگونگی تعلیم و تربیت آنان ضروری به نظر می رسد.
خلاصه ماشینی:
"کودک آزاری در نظر فقها و مراجع عظام: با توجه به آثار سوء بدرفتاری و خشونت نسبت به کودکان و نتایجی که این گونه اعمال بر کودکان و آینده آنها بر جای می گذارد و همچنین نظر ویژه ای که دین مبین اسلام به این امانت های الهی دارد، در اینجا به ذکر نظر برخی از مراجع عظام که درباره مصادیق کودک آزاری بیان فرموده اند، می پردازیم: ـ آیت الله العظمی سیستانی معتقد است: تنبیه بدنی جایز نیست مگر اینکه تأدیبی که لازم است متوقف بر آن باشد و در این صورت، پدر یا کسی که از سوی او مجاز است می تواند به نحوی که موجب سرخ یا کبود شدن نباشد کودک را بزند، ولی به احتیاط واجب نباید از سه ضربه سبک تجاوز کند و به هر حال، اگر موجب سرخی یا کبودی شد دیه دارد حتی اگر از سوی پدر باشد و به احتیاط واجب، زدن به هر نحو باشد پس از سن بلوغ جایز نیست و اگر حاکم شرع تشخیص دهد که پدر و مادر از نظر حفظ سلامتی کودک مورد اطمینان نیستند می تواند آنها را از حق حضانت و سرپرستی کودک محروم کند.
ـ آیت الله العظمی مکارم شیرازی بر این عقیده است که کودک آزاری در شرع اسلام جایز نیست و هرگاه پدر یا مادری مرتکب چنین کاری شوند حاکم شرع می تواند آنها را تعزیر کند و اگر کاری باشد که منتهی به فوت یا نقص عضو یا جراحتی گردد، دیه دارد، ولی تنبیه های جزئی و مختصر که هیچ گونه اثری روی بدن نگذارد آن هم در صورت ضرورت، مانعی نداردوچه بهترکه ازآن هم صرف نظر شود و از طریق تشویق و محبت اقدام به تربیت شود."