چکیده:
مقدمه: این پژوهش با هدف شناسایی عوامل موثر بر عدم گزارش سرقت توسط مردم به مراکز انتظامی در شهر تهران (از دیدگاه کارکنان ناجا و مردم ) انجام شده است.
روش: روش پژوهش اسنادی، پیمایشی و نمونه تعداد 694 نفر از شهروندان شهر تهران و 200 نفر از کارکنان فرماندهی انتظامی تهران بزرگ میباشد. پرسشنامه مورد استفاده محقق ساخته بوده و داده های بهدست آمده با روش آمار توصیفی و روش استنباطی (آزمون فریدمن و ضریب همبستگی ) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.
یافته ها: نتایج بهدست آمده نشان میدهد (9/57 درصد ) از پاسخ دهندگان مورد سرقت واقع نشدهاند. از دیدگاه شهروندان، ناامیدی به دلیل عدم امکان کشف با میانگین (48/3 درصد) در صدر مهمترین عوامل عدم گزارش سرقتها قرار دارد و تاخیر در اطلاع از سرقت و گذشت زمان با میانگین (24/ 2 درصد) کم اهمیتترین عامل بوده است. از دیدگاه کارکنان، احساس ناامیدی به دلیل ضعف قانون برای مبارزه با سارقان با میانگین( 48/3 درصد ) مهمترین عامل و پیگیری شخصی برای کشف اموال بدون اطلاع پلیس یا مصالحه با سارق با میانگین (16/2) کمترین عامل عدم گزارش بوده است. نتایج دیگر پژوهش نشان می دهد متغیرهای جمعیت شناختی، سن، جنسیت، وضعیت تاهل، تحصیلات و شغل ارتباط معنیداری با عدم گزارش سرقت نداشتهاند. وسابقه قبلی مال باخته در مراجعه به مراکز انتظامی نیز ارتباط معنیداری با عدم گزارش سرقت نداشته است. اما بین نوع سرقت صورت گرفته با عدم گزارش آن ارتباط معنیداری بهدست آمده است. و به ترتیب بیشترین گزارش سرقت مربوط به سرقت خودرو با)13/95 درصد) و کمترین گزارش سرقت مربوط به جیببری با )67/41 درصد( بوده است .
بحث و نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان میدهد متغیرهای جمعیتشناختی تاثیری معنیدار در عدم گزارش سرقتها ندارند و علل عدم گزارش سرقتها را باید در عوامل دیگری خارج از فرد جستجو کرد. عواملی که بیشتر مرتبط با دستگاههای ذیربط هستند. همچنین نوع سرقتها نیز تاثیر مهمی در گزارش یا عدم گزارش سرقت دارند. به نظر میرسد هر چقدر ارزش مادی اموال به سرقت رفته بالاتر و احتمال کشف آن بیشتر باشد مردم انگیزه و تمایل بیشتری برای گزارش پیدا میکنند.
Introduction: This survey is conducted to assess effective factors influencing not reporting theft to police( in NAJA Staff and peoples point of view).
Method: This research is carried out via a sample of 694 persons in NAJA STAFF. The questionnaire is designed by the researched and data is analyzed by inferential statistics and descriptive method.
Findings: The result indicate that 57/9 of the respondents were not victim of theft. From citizens point of view، disappointment (3/48 is the main factor of not reporting. And delay informing the theft ( 2/24) is the last one.
According to staffs sense of disappointment because of low weakness in confronting the thief (2/16) is the most important factor and personal following for detection properties without informing police or compromising (2/16%) is the last factor of not reporting. Other findings show that population variables such as age، sex، education، job and not theft report. But there is a significant relationship between the kind of theft and not report of theft. The most number of theft report belongs to auto theft (95/13%) and the least one belongs to pocket-picking( 41/67%).
Discussions and Conclusions: The study findings indicate that population variables do not have any significant relationship in not reporting of theft، so the reason should be searched in some other factors having more relationship with the related organizations. Besides، the kind of the theft . It seems as the value of theft properties and probability of detection the people become more willing to report.