چکیده:
بیشتر محققان دربارۀ ادبیت گفتارمتن روایت فتح اتفاقنظر دارند. برخی از آنها بر این باورند که گفتارمتن از تصاویر مستند استقلال دارد و ادبیت آن ارتباط ساختاری با تصویر ندارد. پژوهش حاضر با هدف تحلیل چگونگی ارتباط ادبیت گفتارمتن با تصویر در مستند روایت فتح به رشته تحریر درآمده است. فرضیۀ اصلی پژوهش این است که فرم روایت فتح تمثیلی است و این فرم رابطهای انداموار بین ادبیت گفتارمتن با تصویر ایجاد کرده است. برای سنجش این فرضیه از روش تحلیل ساختاری مبتنیبر ایدۀ انداموارگی استفاده شد و نمونهگیری به روش انتخابی و هدفمند از قسمت نخست روایت فتح، یعنی شب عاشورایی انجام شد. یافتههای پژوهش بیانگر این است که فرم انداموار تمثیل تاریخی-سینمایی در مستند روایت فتح، موجب پیوند ساختاری بین ادبیت گفتارمتن با تصویر در این اثر شده است.
Most scientists agree on the literariness of narration of “Ravayat-e fath”. Some of them believe that the narration is independent of the images of the documentary and literariness of it bears no structural relation to image. This study aims to analyses how literariness of narration is related to image in Ravayat-e fath documentary. The main hypothesis of this paper is that the form of Ravayat-e fath is allegorical and this form has developed an organic relationship between literariness of narration and image.Structural analysis based on the idea of organisity was used to assess this hypothesis and sampling was carried out in a selective and purposeful way from the first episode of Ravayat-e fath, Ashurayi night. Findings of this research have shown that the organic form of historical-cinematic allegory in Ravayat-e fath documentary has led to a structural link between literariness of narration and image in this work.
خلاصه ماشینی:
یافته های پژوهش بیان گر این است که فرم اندام وار تمثیل تاریخی-سینمایی در مستند روایت فتح ، موجب پیوند ساختاری بین ادبیت گفتارمتن با تصویر در این اثر شده است .
روایت فـتح ، گفتـارمتن ، تحلیـل سـاختاری، تمثیـل ، فـیلم مستند ١- پژوهش حاضر به دست آمده از طرح پژوهشی نویسنده اول با عنوان «بررسی و تحلیل جنبه های ادبی گفتارمتن های "روایت فتح " شهید آوینی و بررسی کارکردهای زیباییشناسانه ی آن » در پژوهشگاه علوم و معارف دفاع مقدس انجام شده است .
در واقع ، محققان نامبرده گفتارمتن های آوینی را از بستر فرم اصلی خود، یعنی مجموعۀ مستند تلویزیونی روایت فتح جدا و صنایع ادبی سخن او را در بافتی دیگر توصیف کرده اند.
از این رو با توجه به مساله ی تحقیق برای ایضاح بیشتر و عمیق تر ارتباط ساختاری گفتارمتن و تصاویر بهتر است به نقش آوینی در مقام نویسنده ی گفتارمتن ها در سیر تکوین و تدوین مجموعۀ مستند روایت فتح نگریسته شود.
آوینی بر این باور است که گفتارمتن اصالت ندارد و کارکردی در فرم اثر دارد (آوینی، 73 ١٣٩١: ٥٧)؛ بنابراین شگفت نیست اگر صورت بلاغی و مشحون از آرایه های ادبی و در یک کلام ادبیت گفتارمتن ، به مقتضای فرم روایت فتح باشد و کارکرد ویژٔە خود را داشته باشد؛ زیرا به عقیده ی آوینی کلام کمترین فاصله را با معانی دارد و می تواند دریچه هایی از معانی به جهان تصویر بگشاید که هرگز در تصویر قابل تجلی و عرضه نیست .