چکیده:
یکی از شاعران کمتر شناخته شدۀ معاصر ایران، پروین اعتصامی است. اشعار وی به دلیل مناظرهپردازی و رویارویی با زبان و نگرش ادبیات زنانه (مؤنث) معروف است. اندیشۀ وی به سبب بیماری، ورود به دنیای طبیعت را به همراه داشته است؛ اما نه برای لذت یا آرامش مطلوب، بلکه برای این نتیجۀ مهم که زمزمههای اجزای طبیعت بهویژه گیاهان بازتاب «عمر کوتاه بشر، به ویژه زن» است. از میان این اجزا، «گل سرخ» در شعر او کارکردی نمادین یافته و در بستر تمثیل، در بیش از 27 مورد از قطعه، مثنوی و قصیده از مجرای مناظره، مفاخره (خودگویی و حدیث نفس) و پرسشگری گل در برابر ساکنان باغ و اجزای آسمان به تصویر کشیده شده است. در این مقاله به روش تحلیلی ـ توصیفی تمام اشعار روایی -که درآن شاعر از نشانۀ گل سرخ بهره برده- بررسی میشود تا نوع نگاه شاعر به جایگاه خود به عنوان زن در ادبیات فارسی تحلیل گردد. حاصل کار نشان میدهد که نقش و کارکرد متفاوت گل سرخ در این نمونهها خصوصاً و در مجموعۀ اشعار پروین عموماً، گونهای خاص از واقعگرایی زنانه را در ادب تغزلی فارسی بازتاب میدهد که برخلاف هنجارهای مرسوم ادب غنایی و اساطیری قوم ایرانی بوده و از اولین نشانههای مدرنیسم است. به بیانی دیگر، در این نگرش خاص، جایگاه «زن» به عنوان «معشوق» در پیوند با عشق و زیبایی و تقدّس نیست؛ بلکه با ماهیت مادی وی در اجتماع یعنی «جوانی ناپایدار» گره خورده است.
One of the contemporary poets in Iran is Parvin-Etasami. Her poems are known for discussing and confronting the language and attitudes of female literature (female). Her thoughts of illness have entered the world of nature, but not for pleasure or comfort, but for the important conclusion that whispers of the components of nature, especially plants, reflect the "short life of humankind. In this article, the descriptive analytical method of all narrative poems in which the poet uses the sign of a rose is studied, in order to analyze the type of poet's view of his position as a woman in Persian literature. The result of this study indicates that the role of different roles in these samples is characteristic and in the Parvin poems collection generally reflects a specific type of female realism in Persian lyrical literature, which, unlike the norms Tradition is the richness and mythology of Iranian folk and is one of the first signs of modernism. In other words, in this particular view, the position of "woman" as "beloved" is not related to love and beauty and holiness, but rather to its material nature in the community of "unstable youth".
خلاصه ماشینی:
منشأ کاربرد این نشانهها از مجرای دو بستر ناخودآگاه فرد و ناخودآگاه جمع درخور توجه است: نمودار (2) کارکرد ذهن در نمادپردازی {مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} بیشترین مضمون به کار رفته در ادبیات در پیوند با گل، ملازمت این نماد با عشق و نقشآفرینی در ادب تغزلی است؛ اما هر کجا که حوزۀ ادبیات تعلیمی است، گل همنشین خار است و به نوعی درآمیختگی دشواری و خوشی زندگی انسان را بازتاب میدهد.
در این نقاشی بزرگ، تکرار تولد و مرگ، خیام وار بیان شده و از عجز ساکنان جهان مادی در برابر تقدیر شکایت شده است: {مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} از دیگر تمثیلهای پروین دربارۀ گل، تمثیل «گل و شبنم» (118-117) است که همچون دو مورد پیشین در قالب مثنوی سروده شده است.
مهتاب پاسخ میدهد اگر نوری دارد از قِبَل خورشید است و آنچه گردون از او میخواهد اسیر و دربند آن است و این قانون زندگی وی است: {مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} آخرین تمثیلی که پروین در قالب مثنوی دربارۀ گل سرخ سروده «گل پژمرده» (134-133) است.
با پول و دارایی جوانی قابل خریدن نیست و بادصبا نیز قدرت مبارزه با ماه دی و بهمن را ندارد: {مراجعه شود به فایل جدول الحاقی} در قطعهای دیگر به نام «آتش دل» (188-187) گل نرگس، لالهای را سرزنش میکند که همه گلها در طبیعت هنری دارند، یکی مژدۀ بهار میدهد (بنفشه)، دیگری از حال خزان و مهرگان یا پاییز آگاه است (شکوفه)، اما هنر تو تنها، خون دل خوردن است.