چکیده:
آدورنو متفکری متاثر از کانت و هگل، با دیدگاهی انتقادی، زیباییشناسی خود را بنیاد نهاد. در زیباییشناسی او تاریکاندیشی و بدبینی نسبت به هنر مدرن و پسامدرن به صورتی متناقض پدیدار است. مصادیق بدبینی آدورنو یعنی فرهنگ توده، صنعت- فرهنگ و متاثر از آن عقلانی شدن، کالایی شدن، شیئی شدن، بتوارگی تا هنر روزگار ما ادامه داشته است که ما با نادیده گرفتن خط فاصل مدرنیسم و پستمدرن با آگاهی به چالشها و گوناگونیها، آن را در ذیل هنر معاصر تحلیل میکنیم. آدورنو دربارهی هنر، ایدهی «زیباییشناسی رهاییبخش» را در سر میپروراند؛ اما نگاه او به این پدیده سلبی بود. سلطهی سرمایه و سیاست متاثر از تودهگرایی در نظر آدورنو سبب شده که هنردر پی فقدان کارکرد اصیل خود، رنجی بر انسانها تحمیل کند. مسلما دلیل دفاع آدورنو از هنر آوانگارد بدان دلیل است که این نوع هنر به گمان او به تودهای شدن و به تبع آن اسارت در بند سیاست و سرمایهداری تن نمیدهد. در این مقاله سعی بر این است که به دلایل تاریکاندیشی آدورنو دربارهی هنر معاصر به صورت تحلیلی– توصیفی از موضعی انتقادی پرداخته شود.
Adorno is the thinker that affected by Kant and Hegel. Of course he established his Aesthetics whit critical viewpoint. First domain of his Aesthetics is dark thinking and pessimistic about Modern art and postmodernity that appears with paradoxical form. We account all of event that happened as contemporary art. Examples of Adorno's pessimistic namely is mass culture industry that affected by rationalism, commodity, reification, idolatry that all of them continued to our time. We analyze contemporary art whit ignorance of distance between modernism and postmodernism in continuous and integrated linear. Adorno has a liberation Aesthetics idea about Art but his viewpoint was privative. In Adornos ideas, domination of capitalism and politics was cause of lack of authentic function of Art, which imposed suffering to human. Certainly the reason of Adorno's defends of Avant-garde Art is that kind of art not following mass culture, and not surrounded by politics and capitalism.