چکیده:
آیات قرآن از آفرینش شش روزه وگاهی هشت روزآسمان ها و زمین سخن می گویند اما علم جدید روندشکل گیری اجرام آسمانی و زمین را در بازه های زمانی طولانی مدت دانسته و شکل گیری جهان را در مدت زمانی معادل چند روز معدود نمی پذیرد. بدینسان بسیاری از قرآن پژوهان معاصر، از فهم ظاهرگرایانه و مشهور مفسران کهن مبنی بر آفرینش آسمان ها و زمین در مدت زمانی معادل شش روز متعارف عدول کرده وتعبیر «سته ایام» را به شش دوران و مرحله تاویل نموده اند. این راهکار هم درخور نظر است که در فضای علم نمی توان برای توضیح پدیده های طبیعی به امری خارج از طبیعت ارجاع داد و مداخله یک نیروی غیبی برتر،قابل پیش بینی و محاسبه نیست درحالی که بنیان بیان قرآن بر حضور و مداخله بی قید و شرط یک نیروی غیبی برتر و متعالی نهاده شده است. بدینسان چون نظرگاه دینی، به پیش فرض های بسته علم محدود و مقید نیست، به نتایج محاسبات علمی هم لزوما مقید و ملزم نخواهد بود و می تواند بر آن شود که در این زمینه نیروهایی فرا حسی دخالت نموده اند. بااین همه در عصر کنونی، دانش تجربی محترم تر و معتبرتر ازآن است که با چنین تحلیلی بتوان نتایج وداده های آن رانادیده گرفت و درواقع چنین نگاهی، برتصور تقابل قرآن و علم، مهر تصدیق و تثبیت می زند. در نتیجه اگر قرار بر اختیار یک قول افتد، تاویل «سته ایام» به شش زمان و دوران، یگانه قول تعین یافته و مرجح جلوه می کند.
خلاصه ماشینی:
»(ابن أبـي الحديد، ١٤٢٨ ،ص ١٧٧) ٣- بررسي و تحليل خلقت جهان از ديدگاه آيات قرآن در شش روز با توجه به ٧ آيه قرآن ، آسمان و زمين در شـش دوره خلـق شـده اسـت کـه منظـور از آفريدن آنها، جمع کردن اجزاء و سپس جـدا سـاختنش از مـواد ديگـري، متشـابه بـا هـم و متراکم در هم است و به حکم اين آيات خلقت آسمانها در دو روز و خلقـت زمـين نيـز در دو روز ـ به آن معنايي که براي روز کـرديم ـ صـورت گرفتـه و در نتيجـه از شـش روز، دو روز باقيمانده که در آن تقدير ارزاق و يـا بـه عبـارتي، بـه حرکـت در آوردن زمـين بـه دور خورشيد است ، به نحوي که در اثر دور و نزديک شدنش از خورشيد و نيـز در اثـر ميـل بـه سوي شمال وجنوب ، چهارقسم هوا در زمين پيـدا شـد: هـواي بهـاري، تابسـتاني، پـاييزي و زمسـتاني ودر نتيجـه زمـين امـاده گرديـد بـراي اينکـه ارزاق روزي خـواران از آن برويـد.
، ص ١١٢) در سوره فصلت خلقت آسمان و زمـين را اينگونـه بيـان مـي کنـد: (خلـق الأرض فـي يومين ) در تفسير اين آيه گفته شـده اسـت : «خـدا زمـين را در دو روز (دو دوره ) بـه گونـه اي خلقت فرموده که مناسب براي سکونت و زندگي انسان و حيوانات ديگر باشد و فاصله بـين زمين و خورشيد طوري است که حرارت زمين به ميزان معتدلي است نـه بسـيار سـرد اسـت که سبب انجماد همه موجودات شود ونه بسيار گـرم کـه سـکونت در آن غيـر قابـل تحمـل باشد.