چکیده:
به طور کلی، رضایت شغلی، نوع نگرش فرد به حرفه یا شغل خود را بیان می کند. افزایش رضایت شغلی در میان پرسنل مرزبانی به ارتقای کیفیت امنیت در مرز های کشورو همچنین کاهش تعداد پرسنلی منجر می شود که شغل خود را ترک می کنند. هدف از نگارش این مقاله، بررسی تطبیقی میزان رضایت شغلی در میان پرسنل مرزبان در شهرستان های مهران و دهلران، و روش تحقیق از نوع توصیفی- پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش را تمام پرسنل کادر هنگ و ستاد مرزبانی در شهرستان های مهران و دهلران به تعداد ۹۳۵ نفر تشکیل می دهند که از این تعداد، ۲۱۵ نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و در مرحله دوم با استفاده از نمونه گیری طبقه بندی (سهمیه ای) بر اساس محل خدمت: هنگ مرزی، ستاد وگروهان ها برای شهرستان های مهران و دهلران، اندازه نمونه تعیین شد. برای گردآوری داده ها از دو پرسشنامه جمعیتشناختی و پرسشنامه استاندارد رضایت شغلی اسمیت، کندال و هالین (JDI) با تغییر هایی جزیی استفاده کرده ایم. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون T، تحلیل واریانس (ANOVA) و از نرم افزار SPSS استفاده کرده ایم. تحلیل یافته ها نشان می دهد در سطح خطای پنج درصد، میزان رضایت شغلی در میان پرسنل مرزبانی هنگ مرزی و ستادی شهرستان های دهلران و مهران، دارای تفاوتی معنادار نیست؛ ولی میزان رضایت شغلی در میان پرسنل مرزبانی گروهان این دو شهرستان، دارای تفاوت معنادار به لحاظ آماری است. در نهایت، نتایج به دست آمده نشان می دهد رابطه شغل با عوامل مختلف مانند نوع سکونت، نوع وسیله ایاب و ذهاب، فاصله محل سکونت تا محل خدمت، حقوق و مزایا، و سطوح سرپرستی از برخی جهات، تفاوت هایی در رضایت شغلی بین پرسنل مرزبان در شهرستان های مهران و دهلران ایجاد کرده است؛ بنابراین، یافته ها در چهارچوب کلی مدل های مفهومی حاصل از مطالعات گذشته قرار دارد؛ ولی ارتباط های قوی تر و اساسی تر، بیشتر در حوزه عوامل مدیریتی دیده می شود که لزوم توجه بیشتر به مسیله رضایت شغلی را مطرح می کند.