چکیده:
بهمنیان نخستین حکومت مستقل مسلمان در جنوب هند بودند که از سال 748 تا 934 هجری قمری بر این منطقه حکومت کردند . موسس این سلسله علاء الدین حسن کانگو یا بهمن شاه (748-759 قمری )بود .هیجده تن از اعضاء این خاندان بر دکن حکم می راندند که پایتخت هشت تن از آنان حسن آباد گلبرگه بود و پایتخت سلاطین دیگر این سلسله محمد آباد بیدر بود . تشکیل حکومت بهمنیان در دکن که از طـرفی خـود را از اعقاب پادشاهان ایران میدانستند و از طرف دیـگر از هـمان روزهـای نخست تشکیل حکومت خویش به حـمایت بـیدریغ از ایرانیان و سادات عراق و مکه و مدینه پرداختند، باعث شد که گروه کثیری از ایـن مـهاجران سرزمین دکن را بهترین ملجأ و مأوای خـویش بدانند و به صورت فـردی و گـروهی به این منطقه مهاجرت کـنند. . یافته های پژوهش حاضر که با استفاده از منابع کتابخانه ای و با روش توصیفی _ تحلیلی انجام شده است . نشان می دهد که این مهاجرت ها باعث گسترش مذهب تشیع و موجب رواج فرهنگ و تمدن ایرانی _ اسلامی در دکن به خصوص دردوره حکومت بهمنیان شد .
The Bahmanis were the first independent Muslim government in southern India to rule the region from 748 to 934 AH. The founder of this dynasty was Aladdin Hassan Kango or Bahman Shah (748-759 AH). Eighteen members of this dynasty ruled the Deccan, the capital of eight of them was Hassanabad Golbargeh and the capital of the other sultans of this dynasty was Mohammadabad Bidar. The formation of the Bahmani government in the Deccan Valley, who considered themselves descendants of the kings of Iran, and on the other hand, from the very first days of their formation, unwavering support of the Iranians and Sadat of Iraq, Mecca and Medina, led to the invasion of Iran. To consider this as their best refuge and refuge and to migrate to this region individually and in groups. . Findings of the present study which has been done using library resources and descriptive-analytical method. It shows that these migrations caused the spread of Shiite religion and caused the spread of Iranian-Islamic culture and civilization in Deccan, especially during the Bahmanian rule.
خلاصه ماشینی:
(جعفرپور ،جلال ، ١٣٩٦ ،١١-١٠) در دوره ي وي و پيش از آن بسـياري از سـادات و شـيعيان از عراق و ايران و ساير سـرزمين هاي اسـلامي به دکن مهاجرت کردند و برخي از آنان چون صـدر الشـريف سـمرقندي، مير فضـل الله انجوي شـيرازي، شـيخ آذري و محمود گاوان به مناصب و مشاغل مهم سياسي و اداري دست يافتند.
وزراي برجسته ايراني سلاطين بهمني اکثر مهـاجرين ايراني کـه ـبه دکن مهـاجرت کردـند ـبه دليـل برخورداري از ويژگيهـاي علمي و اخلاقي توانسـتند در حوزه هاي مختلف اداري، نظامي، مذهبي و فرهنگي دربار بهمنيان نفوذ کرده به مقام هاي بالايي دســـت پـيدا کنـند و ـبا دعوت از ديگر دانشـــمـندان ايراني و ـبا کمـک آنهـا نقش فعـالي را در ـبه وجود آـمدن فرهنگ اسـلامي در دکن ايفا نمودند که اين اقدامات باعث تسـريع روند گسـترش تشـيع در منطقه دکن شـده و انتقال فرهنگ و تمدن ايراني به ويژه گسـترش و زبان و فرهنگ فارسـي به منطقه به دنبال داشـت .
تشـکيلات اداري که توسـط سـيف الدين به وجود آمد، از نظر فرهنگي، سـياسـي و جغرافيايي با شـرايط و محيط زندگي مردم در دکن بسـيار همخواني داشـت ؛ به همين دليل ، اين تشـکيلات کم و بيش تا پايان حکومت بهمنيان و نيز در دوره جانشــينان آنان در دکن ادامه يافت .
(معاشري ، ١٣٩٦ ، ٣٩-٣٨) مير فضل الله اينجو همان طور که پيشـتر اشـاره شـد بيشـتر سـلاطين بهمني سـني مذهب بودند اما حضـور دانشـمندان بانفوذ شــيعي، زمينه را براي انديشــه ها و گرايش هاي شــيعي فراهم کرد.