چکیده:
مهارت نوشتن از اساسیترین مهارتهای زبانآموزی است. نوشتن به عنوان یکی از مهارتهای چهارگانه زبانآموزی برای انتفال پیام و به عنوان زبان ارتباطی نقش اساسی دارد. در دورۀ ابتدایی با نوشتن غیرفعال زبانآموزان خردسال این مهارت را شروع کرده و با نوشتن خلاق (انشانویسی) کمال مییابد اما متاسفانه تدریس انشا با اصول علمی و شیوههای خلاق، که دانش آموز را در نوشتن، ماهر و توانا کند در هیچ یک از مقاطع تحصیلی کشور ما رایج نیست. به همین علت دانش آموزان اغلب از این درس گریزانند و بسیاری از آنان تا آخرین سال تحصیلی انشا نوشتن را یاد نمیگیرند، شاید هم انشا را درسی بیهوده میدانند و یا تصور میکنند این درس را برای آزار آنان در برنامه درسی گنجانده اند. این مهارت بنیادین زبان، برای آموزش و کشف ظریفکاریهای آن نیاز به تدابیر ویژه ای دارد. لذا آموزش درس انشا (نوشتن فعال) بر مبنای رویکرد نوین با اجرای کلیه ضوابط آن، همسو با برنامه درس ملی، میتواند بهداشت روحی و روانی مطلوب دانش آموزان را تامین کرده و در راستای بهبود یادگیری موثر واقع گردد. مقاله حاضر با روش کتابخانهای-توصیفی و با مراجعه به منابع معتبر و جمعآوری دادهها نگارش یافته است. برآیند این مطالعه نشان میدهد تقویت امر نوشتن و در راس آن نگارش خلاق و انشا با راهکارهای متناسب علمی، فراگیران را به موفقیتهای چشمگیری در این عرصه سوق میدهد. انتظار میرود معلمان محترم عنایت ویژه در تدریس این درس داشته باشند.
خلاصه ماشینی:
(مراد صالحی، 2003) درس انشا باعث پرورش تفکر منطقی و استدلال، انسجام ذهنی، ایجاد اعتماد به نفس، پرورش قوه تخیل، تقویت مهارت های نگارشی و تربیت زبانی و درست نویسی، ایجاد انگیزه برای ارتباط موثر، ایجاد زمینه برای بیان گفته ها و عقاید، قدرت نوشتن افکار و اندیشه ها، شناسایی و هدایت استعدادهای برتر، تقویت دقت از طریق درست دیدن و شنیدن و بیان کردن و نوشتن، با نگاهی به این اهداف درمی یابیم انشا کلیدی ترین درس است.
نبودن کتاب یا منبعی مشخص برای تدریس انشا (راهنمای معلم)، انتخاب موضوع ها از طرف معلم بدون توجه به علاقه و توانایی دانش آموزان، نبودن شاخص های معین برای ارزشیابی درس انشا وسلیقه ای بودن ارزشیابی آن، دانش ضعیف معلمان در خصوص روشهای تدریس فعال یا خلاق دردرس انشا، فراهم نکردن نشریات و کتابهای مناسب کودکان در خانواده ها برای غنی کردن تجربیات آنها، ضعف دانش آموزان در تبدیل افکار خود به زبان مکتوب، واژگان ناکافی، خطاهای دستوری و ویرایشی ازجمله مشکلات انشانویسی است و معلم فارسی، وظیفه خود نمی داند که قواعد انشانویسی را به دانش آموزان بیاموزد(زندی، 2007).
حتما از دانش آموزان بخواهیم انشانویسی در کلاس صورت گیرد و با نظارت معلم باشد در غیر این صورت در منزل یا توسط اولیا گفته میشود و یا دانش آموز به چند جمله تکراری اکتفا خواهد کرد و البته امروزه شاهراه اطلاعات یعنی اینترنت فراگیران را بینیاز از اندیشیدن و صرف وقت برای آموزش بیشتر درسها کرده است.