چکیده:
نوشتن فرصتی برای اندیشیدن، تجسم نمودن و به خاطر آوردن است. دیدگاه مشترک دربارهی نوشتن بدین قرار میباشد، که نوشتن برقراری ارتباط و انتقال اطلاعات و عقاید از طریق نظامی از نشانههای مکتوب است. در واقع نوشتن یک آفرینش و خلاقیت تام است که در یک طرف آن خلق افکار و اندیشهها و در طرف دیگر نظم بخشی این اندیشهها در قالبهای زبانی مورد نظر قرار دارد.
در مقاله حاضر مشکلاتی که در نوشتن یک انشای مطلوب بر سر راه دانشآموزان کلاس دوره ابتدایی وجود داشت شناسایی گردید.
سپس با توصیف وضعیتی که دانشآموزان و معلم در آن قرار داشتند مسائل شفاف سازی شده، با روشهایی گوناگون که با توجه به مشکلات متعدد نگارشی، صرفی و نحوی دانشآموزان به کار گرفته شده بود تا حدود زیادی موانع برطرف و افقهای جدیدی برابر چشم دانشآموزان برای نوشتن انشا باز گردید.
خلاصه ماشینی:
از طرف دیگر با توجه به اهمیت نوشتن و درس انشاء در پیشبرد سایر دروس، اهمیت آن در بیان افکار و اندیشه و احساسات و بروز خلاقیت در دانشآموز، مشکلات عدیدهای سبب شده تا دانشآموز نتواند چه در مقاطع تحصیلی پایین و چه در مقاطع تحصیلی بالا به خلق افکار و اندیشههای خود به صورت نوشته بپردازد و همچنین از آنجایی که یکی از هدفهای آموزش و پرورش دستیابی به چهار رکن اساسی یعنی خوب گوش کردن، خوب نگاه کردن، خوب سخن گفتن و خوب نوشتن است.
و) روش رابطهها: دانشآموز باید احساس کند که بجز معلم، افراد دیگر نیز روی نوشته او نظر میدهند، بدین ترتیب بین نویسنده، خواننده و موضوع رابطهای بوجود میآید و طبق این روش، آموزش درس انشاء مستلزم برقراری ارتباط صحیح میان این سه است.
در هرجمله اي هم كه توسط دانشآموزان نوشته میشود دو اصل مورد توجه میباشد: الف- پيام جمله: كه بايد از لحاظ معنايي و حقايق برون زباني صحيح و متناسب باشد ب- ساخت نحوي جمله: كه بايد با اصول و قواعد ساخت جمله در زبان فارسي منطبق باشد در بين بيشتر دانشآموزان درس انشا درس مسأله داري میباشد،كه بيشتر بچهها در اين امر به كتابهای كمكي يا اولياي خود متكي هستند.
دانشآموزان كلاس دوپايهی اول و دوم مدرسهی من نيز در درس انشا از نظر جمله نويسي در ارتباط با موضوع بسيار ضعيف بودند و اكثر جملات و انشاهاي آنها كليشهاي بوده و نوشتن انشا به صورت موضوعي و كليشهاي نه تنها باعث ابتكار و نوآوري نمي شود، بلكه سبب د لزدگي از اين مادهی درسي نيز میگردداز مشكلات ديگر نوشتاري آنان؛ رعايت نكردن اركان جمله و نوشتن به زبان عاميانه بود (سیف علی اکبر،1357).