چکیده:
قرارگیری مصر در کناره دریا مدیترانه و بر سر راههای بازرگانی خشکی و دریایی جهان باستان، باعث شد تا به عنوان پایگاهی بزرگ و با اهمیت، مورد توجه شاهنشاهان بزرگ هخامنشی قرار داشته باشد.علیرغم فتح مصر توسط کمبوجیه ارتباط مبادلاتی هخامنشیان با این ساتراب نشین غربی بیشتر از طریق جاده شاهی قدیمی صورت می گرفت اما با روی کار داریوش اول، دست به اقدامات گسترده ای در این سرزمین زد که توسعه راهها و حفر کانال سوئز از مهمترین آنها به شمار می رود. با حفر این کانال فعالیت های کشتیرانی و ارتباط دریایی وبه تبع آن روابط تجاری با مصر گسترش یافت و از طرفی نقش ایران به عنوان مسیر تبادل تجاری شرق به غرب رشد به سزایی یافت. براساس منابع موجود اقلام مورد نیاز برای استفاده در ارتش ایران مانند زره سپاهیان و وسایل معماری از مصر تامین می شده است و متقابلا نمک و ادویه از ایران به مصر برده می شده است. در این تحقیق سعی بر این است به اقلام مورد تبادل میان دو کشور پرداخته شود. و از این طریق به مسائل بازرگانی پیرامون آن در جهت گسترش روابط دو کشور، فراتر از روابط صرف سیاسی و باهدف ارتقاء روابط تجاری بپردازد.
The location of Egypt on the shore of the Mediterranean Sea and on the land and sea trade routes of the ancient world, caused it to be the focus of the great Achaemenid emperors as a large and important base. Despite the conquest of Egypt by Cambodia, the Achaemenid trade relationship with this western satrap It was mostly done through the old royal road, but with the efforts of Darius I, he started extensive measures in this land, the most important of which are the development of roads and the digging of the Suez Canal. With the digging of this canal, shipping activities and maritime communication and, as a result, commercial relations with Egypt expanded, and on the other hand, Iran's role as a trade route between East and West grew considerably. According to the available sources, items needed for use in the Iranian army, such as army armor and architectural tools, have been supplied from Egypt, and in return, salt and spices have been taken from Iran to Egypt. In this research, an attempt is made to deal with the items exchanged between the two countries. And in this way, to deal with the commercial issues surrounding it in order to expand the relations between the two countries, beyond the mere political relations and with the aim of promoting commercial relations.
خلاصه ماشینی:
عليرغم فتح مصر توسط کمبوجيه ارتباط مبادلاتي هخامنشيان با اين ساتراب نشين غربي بيشتر از طريق جاده شاهي قديمي صورت مي گرفت اما با روي کار داريوش اول ، دست به اقدامات گسترده اي در اين سرزمين زد که توسعه راه ها و حفر کانال سوئز از مهمترين آنها به شمار مي رود.
به نظر ميرسد حفر اين کانال براي داريوش ، از چند جنبه حائز اهميت بـود: يکـي از جنبه نظامي بود تا نيروي دريايي ايران به سهولت بتواند از کرانه هـاي دريـاي مديترانـه از طريـق آبراهه نيل ، به مناطق شرقي شاهنشاهي و برعکس انتقال يابد، ديگر اينکه داريوش بـا احـداث ايـن آبراهه دريايي ميخواست تحولي عميق در عرصه اقتصاد سرزمين هاي شاهنشاهي خود ايجاد کند؛ زيرا در آيندة کشتيهاي تجاري که از ساحل فنيقي به درياي سرخ ميآمدنـد و همچنـان آنهـا يي که در ايران و هندوستان عازم سـواحل غربـي شاهنشـاهي بودنـد بـه راحتـي از طريـق ترعـه مزبـور ميتوانستند راه خود را بپيمايند؛ بدين طريق مبادله کالا از جانب دريا ميان بابل ، ايـران ، هندوسـتان ، مصر و سواحل مديترانه برقرار ميشد و تمام کالاهاي تجاري که مـيبايسـت از راههـاي سـخت و دشوار نواحي مرکزي ايران عبور کنند، ميتوانستند از طريق تجارت دريـايي بـه راحتـي بـه مقصـد خود برسند (يونگ ، ١٣٨٦: ٧ -١٠٦).