خلاصه ماشینی:
"امام(علیه السلام) در خطبه 131 ویژگی های حاکم اسلامی را بیان نموده اند: «شما قطعا می دانید آن که بر نوامیس، خون ها، غنایم، احکام و رهبری مسلمانان حکومت می کند نباید بخیل باشد تا در جمع آوری اموال آنان برای خویش حرص ورزد؛ و نباید جاهل و نادان باشد که با جهلش آن ها را گم راه کند؛ و نه جفاکار، تا پیوندهای آن ها را از هم بگسلد و به نیازهای آن ها پاسخ گو نباشد؛ و نه ستمکار که در اموال و ثروت آنان حیف و میل نماید و گروهی را بر دیگری مقدم دارد؛ و نه رشوه گیر در قضاوت تا حقوق را از بین ببرد و در رساندن حق به صاحبانش کوتاهی ورزد؛ و نه آن که سنت پیامبر(صلی الله علیه وآله)را تعطیل کند و بدین سبب، امت را به هلاکت بیفکند.
این مشکل آن چنان در جامعه رسوخ کرده و جا افتاده بود که حتی خواهر آن حضرت نیز به او اعتراض کرد که چرا بین من عربی و کنیز عجمی ام فرقی نمی گذاری؟ یکی از مشکلات حضرت امیر(علیه السلام) در زمان خلافتش همین مسأله بود که می خواست بین همه مسلمانان بر طبق قرآن کریم عمل (حجرات: 13) عمر بر خلاف حکم خدا و برای رضایت عرب، به خصوص قریش این انحراف را ایجاد کرد، پس از او نیز از بین نرفت و سپس در زمان بنی امیه به اوج خود رسید و موجب قیام مردم ایران علیه بنی امیه و سقوط دولت آنان گردید.
دیدگاه شیعه مستند به آیات قرآن و سنت پیامبر گرامی(صلی الله علیه وآله)است؛ معتقدند که امامت و رهبری یکی از ارکان دین و امری الهی است و هر کسی نمی تواند در این جایگاه قرار گیرد، بلکه باید با وجود ویژگی های ذکر شده از طرف خدا و رسول او(صلی الله علیه وآله) منصوب شود؛ زیرا رهبر مسؤول هدایت مردم به سوی مقام خلیفه اللهی است و این از عهده هر کسی برنمی آید."