خلاصه ماشینی:
"بازجویان و شکنجهگران کمیته مشترک پس از آنکه متهم را شلاقپیچ میکردند،او را وادار میکردند که روی پاها بدود و این عمل موجب سرعت جریان خون میشد و اگر خونریزی بیشتر ادامه مییافت،موجب میشد که میوگلوبین موجود در هموگلوبین آزاد شود و فشار کمتری به کلیه بیاید.
سوزانیدن:سوزانیدن متهم از شکنجههای رایج بوده است به این شکل که یک میله یا اطوی الکتریکی را داغ میکردند و آنگاه با فشار شدید روی تمام نقاط بدن متهم قرار میدادند که بالطبع موجب سوختگی شدید میشد.
سوزاندن با صندلی داغ:یکی از وسایل شکنجه مرسوم در کمیته مشترک که عنوان تهدید داشته و کمتر مورد عمل قرار گرفته،نشاندن متهم بر روی صندلی فلزی بوده که زیر آن کوره یا اجاق برقی روشن میکردند.
برخی از شکنجهگران چنان تخصص در این کار داشتند که ناخن را وقتی با گازانبر میگرفتند اول به طرف راست یا چپ به سرعت برده و آنگاه عکس این عمل را انجام داده و در مرحله سوم با فشاری که به طرف پائین میکشیدند اغلب موجب بیهوشی و بعد گزگز بر روی دست و پا تا چند روز ادامه داشته است و بیشتر *تندیس شهید آیت الله مفتح در موزه عبرت ایران.
فشار آوردن بر چشمها تا حدی که به شدت دردناک میشوند:یکی از شکنجهها که نوع بدیعی است و توسط شکنجهگران ساواک ابداع شد،در این بود که زندانی را روی زمین میانداختند و آنگاه بر سینه او مینشتند و با دو دست، سر او را در دست میگرفتند و با انگشت شصت،بر چشمان او فشار میآوردند، طوری که گوئی چشم میخواست از جای خود بیرون بیاید."